Terapia neurobiologiczna opiera  się na wynikach badań neurobiologicznych. Mechanizm tej terapii, opiera się na zjawisku neuroplastyczności mózgu, czyli zmianie reprezentacji korowych w wyniku doświadczeń. Teoretyczne podstawy badawcze opierają się na językoznawczych teoriach Profesor Marii Zarębiny, dotyczących nabywania systemu językowego przez dzieci oraz rozpadu tego systemu u osób dorosłych.

Praca diagnostyczna i terapeutyczna urzeczywistnia się w metodzie symultaniczno-sekwencyjnej opracowanej przez prof. Jagodę Cieszyńską. Pod wpływem ćwiczeń prowadzonych podczas terapii neurobiologicznej następuje zmiana odpowiedzi neuronalnych, zmiana reprezentacji korowych oraz przyśpieszenie mielinizacji.

Terapia stanowi kontynuację diagnozy symultaniczno-sekwencyjnej opisującej zachowania, których b r a k w rozwoju dziecka, a nie zachowania zaburzone. Globalne (symultaniczne) ujęcie sfer rozwojowych i sekwencji następujących po sobie etapów rozwoju poszczególnych funkcji psychicznych pozwala dostrzec wzajemne zależności i na tej podstawie budować program terapii, ustalając etapy rozpoczęcia stymulacji dla każdej sfery psychicznej

Ćwiczenia wszystkich sfer odbywają się jednocześnie, oddziaływania są równoległe, choć w każdej sferze obserwujemy różne tempo osiągania poszczególnych etapów.
Terapia ta obejmuje następujące ćwiczenia:

• Słuchowe
• Wzrokowe
• Węchowe, smakowe i dotykowe
• Umiejętności zabawy
• Funkcji lewej półkuli mózgu
• Zachowań społecznych
• Motoryki
• Pamięci
• Kategoryzacji i myślenia przyczynowo-skutkowego
• Systemu językowego

OGÓLNE ZASADY PROWADZENIA TERAPII ROZWOJOWEJ

1. Prowadzone z dzieckiem ćwiczenia stymulujące rozwój muszą mieć odniesienie
do istniejących realnie możliwości i umiejętności Zbyt łatwe lub zbyt trudne zadania nie mają wartości terapeutycznej.

2. Program terapii układany jest na podstawie diagnozy wszystkich funkcji psychicznych.

3. Dziecko kształtuje i rozwija swoje umiejętności jedynie poprzez działanie (aktywność własną) a nie bierne przyswajanie.

4.Podstawą prowadzonej terapii wszystkich dzieci jest nauka czytania metodą symultaniczno-sekwencyjną, której towarzyszą specjalnie opracowane ćwiczenia ogólnorozwojowe.

Terapia neurobiologiczna stanowi ogromna szanse dla wielu dzieci z zaburzeniami rozwojowymi. Najistotniejsze jest to, aby nie zwlekać z decyzją o podjęciu terapii. Rodzice często widzą, że dziecko wykazuje niepokojące zachowania, czy też nie mówi tyle ile jego rówieśnicy, lecz dają się zwieść przekonaniu, że jest jeszcze czas. Tymczasem okres największej wrażliwości dla rozwoju mózgu przypada na okres pomiędzy 1-3 rokiem życia. Wtedy też najlepiej jest podjąć działania stymulujące. Im wcześniej rozpoczęta terapia tym lepsze jej wyniki. Terapia rozpoczęta późno to mniej pewne rezultaty przy znacznie większej pracy. Dlatego też warto wiedzieć, że jeśli dziecko, które skończyło 2 lata nie potrafi połączyć dwóch słów, może to świadczyć o symptomach poważniejszych problemów.

Dorota Kowalik